هنر قوی‌ترین اسلحه برای جنگیدن با افسرده حالی و خمودگی است. تا به حال چند بار شده که فیلمی را دیده باشید یا به‌ تماشای نمایشی رفته باشید، و اندکی بعد از تمام شدن نمایش، یادتان افتاده باشد که فلان مشکلی که شما را خیلی می‌آزرده، در طی این مدت دو ساعت، دست از سر شما برداشته است و شما اندکی فراغت حاصل کرده اید؛ گرچه مشکل هنوز سرجای خود برجاست. نمایش، هنریست که دست ما را می گیرد و با خود به دنیایی دیگر می‌برد؛ دنیایی که عده‌ای آن را خلق کرده‌اند تا در آن قدم گذاریم و چشم و گوشمان را بسپریم، و بگذاریم جریان داستان ما را با خود ببرد، همانگونه که رودخانه می‌رود و می‌برد.
دومین بخش هنر درسند آموزشی(curriculum) استان انتاریو، به نمایش (drama) اختصاص دارد. عناصر مطرح در نمایش عبارت است از: نقش، ارتباط، زمان و مکان، تنش یا همان حس رمزآلودگی که باید ما را به سمت کشف و رفع تنش رهنمون کند، تمرکز و تاکید.
و باز انتظار می رود در این هنر هم دانش‌آموزان، هم به تولید و ارایه هنر نمایش، و هم به تحلیل و بررسی آن، و هم فهم و کشف آن، بپردازند. از آنجا که سند هنر خیلی مفصل و جزیی نوشته شده است به مروری بر عناصر پنج گانه نمایش از کلاس اول تا هشتم را شروع می کنیم و برای آشنایی بیشتر با جزییات سند شما رابه چالش مطالعه دعوت می‌کنیم!
عنصر اول: نقش
در کلاس اول آشنایی با نقش، بسنده می‌شود به درک و به کارگیری مرام، صدا، حال عاطفی و حسی یک نقش داستانی. در کلاس دوم شناخت مکالمات یا دیالوگ‌ها، زاویه دید مثل راوی داستان یا یکی از شخصیت‌های داستان، و نیز زبان بدن نظیر حالت صورت و حرکات بدن، لباس نمایش، و وسایل مورد استفاده مثل عصا و عروسک، انواع مختلف صدا با توجه به نقش مربوطه، به لحاظ بلندی یا لحن کلام شخصیت داستان مد نظر است. برای کلاس سومنیزکم و بیش همان مطالب قبلی است با تفاوت این که دانش‌آموزان قادر خواهند بود که بیش از یک نقش را تمرین کنند و در واقع بتوانند علاوه بر نقش یک شخصیت داستانی، به شخصیت دیگری هم تسلط یابند: با تغییر لحن و صدا و دیالوگ‌ها. در کلاس چهارم دانش‌آموزان تمرین می‌کنند که چگونه با حرکات و زبان بدن، خلق و خوی شخصیت داستان را به بیننده منتقل باید کرد. مثلا از یک فرد روستایی قرون وسطایی که با یک "بارون" ملاقات می‌کند چه انتظاری داریم و او چگونه نشست و برخاست می‌کند. یا مثلا می‌خواهیم بدانیم فلان شخصیت داستان با ویژگی‌های منسوب به خودش، مهم‌ترین چیز برایش چیست، بهترین جایی که دوست دارد برود کجاست، صدایش چقدر بلند است، چه نوع کلماتی را احتمالا به کار خواهد برد، سرعت و لحن حرف زدنش چگونه است. در کلاس پنجم نوبت آن است که دانش‌آموزان زندگی فردی و اجتماعی یک شخصیت داستان را کشف کنند و نشان دهند. همچنین با نقش‌های آشنا به ذهن و نیز نقش‌های غریب و جدید آشنا می‌شوند تا از تاثیرات مسایل اجتماعی و محیطی در شخصیت‌های داستان آگاهی کسب کنند. در این پایه، آنان یاد می‌گیرند که در زاویه‌های مختلف و وضعیت بدنی روی صحنه، تفاوت‌های معنی‌داری وجود دارد: تمام رخ و تمام بدن را به بینندگان، نیم رخ، سه چهارم رخ، و پشت به بینندگان. درکلاس ششم دوباره مرور مطالب قبل و فرق زندگی داخلی و بیرونی شخصیت داستان دنبال می‌شود، به اضافه این که، نهاد و هسته شخصیتی شخصیت‌های داستان را به دو گروه تقسیم می‌کنند:‌ این فرد نماد یک گروه است و به اصطلاح انگلیسی استریو تایپ را نمایش می‌دهد، یا یک شخصیت منحصر به فردی با ویژگی‌های خاص خودش را به روایت کشیده است: آیا نقش یک تاجر خسیس با همه ویژگی‌های آشنا به ذهن است، که‌ ما او را فقط در حال خرید و فروش و مال اندوزی و انزوا و خلاصه تک بعدی می‌بینمش؛ یا تاجری که مثلا سیاست‌مدار هم هست، و به خرید هم می‌رود و گاهی هم غذا می‌پزد و به مهمانی می‌رود و کادو می‌برد و با بچه‌ها بازی می‌کند. چگونگی نشان دادن این شمایل، باید با کدام حرکات بدنی به نمایش درآید، سوالی‌ست که در این بخش مطرح شده است. در کلاس هفتم دانش‌آموزان انگیزه‌های تاریخی و داستانی وابسته به نقش‌ها را یاد می‌گیرند و شخصیت داستان‌های چند بعدی را بررسی و کشف می‌نمایند.‌ در عین حال به پدیده‌های روز و مسایل پیرامون خود نیز می‌پردازند، مثلا تاثیر و نفوذ همسالان بر افراد که معروف است به (peer pressure)، یا تفاوت‌ها و هویت فرهنگی، و یا قراردادها و توافق نامه‌های اجتماعی-فرهنگی. همچنین تمرین می‌کنند که هر شخصیت داستان با چه وسایلی ممکن است در نمایش ظاهر شود تا به نقش خود نزدیک شود یا اینکه چه وسایلی ممکن است دور از ذهن بیننده باشند و جلوی تاثیر و نفوذ نقش را بگیرند. فرض کنید شخصیت داستان ما ستاره شناس باشد. در آن صورت چتر بهتر است به دستش دهیم یا تلسکوپ؟ و سرآخر نوبت کلاس هشتم رسید: شناخت و تحلیل پیش‌زمینه صحنه، انگیزه، کلام،  و حرکات یک بازیگر در پیشبرد اهداف نمایش، از وظایف کنونی دانش‌آموزان است. زمان آن فرا رسیده است که درک ایشان از هنر نمایش به قوام آمده باشد و یادگیری‌های قبلی: جزیی و کلی حالا دست به دست هم دهد و طبیعت شخصیت داستانی را خوب فهمیده باشند. حالا دیگر می‌توانند با استفاده از صدا، فرم ایستادن، حرکات بدنی، و اشکال صورت خود، شخصیت داستانی را به نمایش بکشند.
همانطور که دیدید اصلوب اولیه نمایش، بر درک عنصر اصلی و اولی یا نقش شخصیت داستانی است. در صنعت سینما هم اگرچه بازیگر مهم‌ترین عامل است، اما عناصر زیادی نظیر تدوین‌گری، قدرت‌ زیادی در جلو بردن داستان دارد. عناصر دیگر نمایش را هفته بعد بخوانید.