از خدا پنهان نیست، از شما هم پنهان نباشد آن که به قول مولانا محمد بلخی فیل‌ها چون می‌خوابند (مخصوصاً در خارج از هندوستان) همواره خواب هندوستان می‌بینند. چون آنجا سرزمین آبا و اجدادیشان است و به آن خطه تعلق خاطر فراوان دارند.
پیل باید تا چو خُسپد اوستان
خواب بیند خطه هندوستان
خر نبیند هیچ هندوستان به خواب
خر ز هندوستان نکردست اغتراب
ذکر هندوستان کند پیل از طلب
پس مصور گردد آن ذکرش به شب

حال این موضوع عین وصف حال ما است در تورنتو. به قول آن دوست شفیق که می‌گفت آدم وقتی در ایران است و هنوز مهاجرت نکرده‌، هر کسی می‌فهمد که او می‌خواهد به خارج برود، همه می‌گویند خوش به حالت. وقتی هم که مهاجرت کرد و مثلاً آمد به کانادا، وقتی می‌خواهد برگردد وطن، باز همه اطرافیان وقتی می‌فهمند، به او می‌گویند خوش‌ به حالت. حقیرمان که عمر گرانمایه را به یافتن علت‌العلل این‌گونه مسائل سپری کرده‌ایم و بر حسب عنوان فضول‌خانی در همه جای این کامیونیتی در حال سرک کشیدن هستیم، مدت‌هاست در این فکرت فرو رفته‌ایم که ما نیز مفارقت را چگونه علاج کنیم؟ در این اندیشه‌های بی‌ سر و ته گرفتار بودیم که یاد آن ترانه معروف مرضی خانم خودمان افتادیم که برایمان در گذشته خوانده بود:

یک روزی رفتم که رفتم رو واست خونده بودم‌
اون زمونم به خدا تو کار دل مونده بودم
یه دل اینجا، یه دل اونجا
اشک حسرت توی چشما
من عزیزم راه دوره
دل من سنگ صبوره
زندگی اینجوری خواسته
سرنوشتا جور واجوره

این ترانه هم به قول معروف افاقه نکرد، لذا متوسل به انواع و اقسام دایرة‌‌المعارف، فرهنگ لغات، سایت‌های رایانه‌ای شدیم. در آنجا دیدیم حضرت دهخدا نوشته‌اند:
"فیل کسی یاد هندوستان کردن یعنی یاد گذشته افتادن، انتقال خیال آدمی به چیزی دور و یا نا‌مناسب."

این‌بار نیز به چیز درستی که در آن کشفی، درکی، راه چاره‌ای باشد، برخورد نکردیم. تا آن که به تحقیقات عجیب و غریب بنگاه سخن پراکنی حضرت بی‌بی‌سی برخورد کردیم که به احترام خدمات شایانی که فیل‌ها در هندوستان در تداوم تسلط آنها به آن دیار کرده‌اند، از قول پرفسور فیلیس لی که بخش زیادی از عمر خود را وقف شناخت فیل‌ها در آفریقا کرده است مطالبی خواندنی نوشته است. از جمله اینکه:"فیل‌ها با صدا به هم سلام می‌کنند. جلوی فیل‌ها نباید ادرار کرد. فیل‌ها هفتاد سال عمر می‌کنند. فیل‌های تک عاجی بهتر دعوا می‌کنند. دشمن اصلی فیل‌ها آدم‌ها هستند که بسیاری از آنها را به خاطر عاجشان شکار می‌کنند. آنگاه ذهن‌مان رفت پیش این موضوع که ایرانیان در جنگ‌هایشان از فیل‌های زبان بسته چه استفاده‌هایی که نکرده‌اند؟ از جمله آن، ایرانیان در جنگ گوگمل در 331 پیش از میلاد از فیل‌های جنگی استفاده کرده‌اند. در این نبرد که بین اسکندر و داریوش سوم صورت گرفت، ایرانیان 15 فیل جنگی تعلیم دیده را در قلب لشگریان خود مستقر کردند. این موضوع آنچنان تاثیری در روی سپاه اسکندر داشت که آنها شب قبل از جنگ، مراسم قربانی برای خداوند ترس به جا آوردند تا لشکریان یونانی از فیل‌های جنگی ایرانی نترسند.

خلاصه سرتان را درد نیاورم، این ضرب‌المثل معروف ما را به کجاها کشاند؟ ولی حقیر که فضول‌خان شما باشیم از پای ننشستیم و کشفی مهمتر از همه این وقایع کردیم و آن این است که اگر کسی از کامیونیتی عزیزمان فیلش یاد هندوستان کرد و به تب و تاب هوم سیکی دچار شد. ناراحت نباشد. به این در و آن در نزند. به خانواده و بر و بچه‌ها سخت نگیرد. با این بلیط‌های گران و کمرشکن به ایران برنگردد. پس چکار کند؟ بله! چکار کند؟

یک روز صبح زود از خواب برخیزد. اگر روز تعطیل باشد بهتر است. شال و کلاه کند. مثل ایران لباس بپوشد. سوار اتولش شود و در هر جای تورنتو که هست، یک راست به همین محلی که از دور هزاران تابلو رنگ و وارنگ فارسی و ارز فروشی دل همه را برده برود، بله درست حدس زدید. برود به پلازای بهتر از جانمان، در آنجا رفتارها، نگاه‌ها، برخوردها، پارک کردن‌ها، خریدها، حرف‌زدن‌ها و خلاصه کلیه حرکات و سکنات عزیزانمان را نظاره کند، ببیند که ما اگر صد سال هم در تورنتو زندگی کنیم، وقتی که به هم می‌رسیم، چگونه عین ایران از پس هم برمی‌آییم. آن‌وقت مطمئن باشید که نه تنها فیلش یاد هندوستان نمی‌کند بلکه در خواب هم هندوستان را نمی‌بیند!