مشکلات فراوان کاهش بودجه لیگال‌اید توسط دولت انتاریو

دولت انتاریو، دولت مردم است، و نه دولتی برای افرادی که استطاعت استخدام کردن یک وکیل را دارند

مریم ناظمی و اولند بوئناستلا در گفتگو با ایران استار:
در پی تماس ایران استار با خانم مریم ناظمی برای بررسی مشکلات افراد کم‌درآمد در انتاریو، ایشان در هماهنگی با ارولند بوئناستلا یکی از وکلای "لیگال‌اید" جلسه‌ای را ترتیب دادند تا به واسطه آن بتوانند برخی از مشکلات جدی این قشر در انتاریو را مطرح کنند. این مصاحبه اواسط آگوست در دفتر کمک‌های "لیگال‌اید"(1) این مجموعه واقع در خیابان دنفورد و پیپ برگزار شد. ایران استار از همکاری این مجموعه به ویژه خانم ناظمی و آقای بوئناستلا در کمک به افراد کم‌درآمد بسیار سپاسگزار است.

اورلندو بوئناستلا:
من امروز می‌خواهم درباره جامعه کمک قانونی به کارگرانی که به واسطه کارشان دچار مصدومیت می‌شوند صحبت کنم؛ ما مشخصا به کسانی کمک می‌کنیم که در حین کار دچار حادثه می‌شوند. من می‌خواهم توضیح دهم که کاهش بودجه دولتی باعث چه مشکلاتی برای جامعه می‌شود. بودجه برنامه حمایتی ما از افراد کم‌درآمد از محل بودجه کمک‌های قانونی دولتی (2) تامین می‌شود. اول از همه باید بگویم "لیگال‌اید" یعنی کمک قانونی که قسمتی از مولفه‌های دموکراتیک کاناداست؛ این بدان معنی است که اگر شما نیاز به وکیل دارید و پولدار هستید که مشکلی ندارید ولی اگر پول ندارید احتمالا برای استخدام کردن یک وکیل به مشکل بر می‌خورید. کمک قانونی ما برای آن دسته از اشخاصی‌ست که استطاعت مشاوره گرفتن از وکیل را ندارند و بدون وکیل شاید به مشکل بزرگی برخورد کنید. اینجا ما دقیقا به کسانی کمک می‌کنیم که به واسطه کارشان مجروح شده‌ و بعضا دیگر قادر به کار نیستند. ما معمولا به فکر مجروحیت در حین کارمان نیستیم ولی زمانیکه مجروح می‌شویم مشکلات قانونی هم گریبانمان را می‌گیرد. این یکی از پرونده‌های یکی از موکلان من است (با اشاره کردن به پرونده‌ای به ضخامت 45 سانت) ، ببنید یک کارگر مجروح همراه با مشکل مجروحیتش چگونه بایستی دنبال چنین پرونده‌ای با قوانین پیچیده بدود. ما در اینجا به کسانی که قادر نیستند از خودشان دفاع کنند کمک می‌کنیم تا بتوانند آینده و فرزندانشان را تامین کنند.
خوب حالا بایستی بگویم که بودجه ما در کمک به افراد کم‌درآمد در انتاریو اکنون 30% کم شده، ما مجبوریم که 3 نفر را اخراج کنیم و صف کارگران مصدوممان نیز بسیار طولانی‌تر خواهد شد. اگر به آنها کمک قانونی نشود آنها معمولا مجبور می‌شوند از کمک‌های دولتی (3) استفاده کنند و بدین ترتیب همه جامعه مجبور به پرداخت هزینه‌هایش خواهد شد، در حالیکه حق داشتن وکیل، سرپناه و آینده از حقوق اولیه آنهاست. درپی اعلان کاهش بودجه ما از طرف دولت محافظه‌کار انتاریو؛ ترودو نخست وزیر کانادا اعلان کرد که این کاهش بودجه را برای "پناهندگان" جبران می‌کند که ما از او سپاسگزاریم، اما بایستی توضیح دهم که این کمک کافی نیست زیرا کمک به پناهندگان که توسط دولت انتاریو و فدرال تامین می‌شد اکنون قسمت پناهندگانش توسط دولت فدرال تامین می‌شود اما این کمک شامل همه نمی‌شود. یعنی کارگران ازکارافتاده، جبران خسارت کارگران، مشکلات مستاجران و مالکان و... جزو مسائل استان انتاریو می‌شود که نتیجتا دولت فدرال در آن به کسی کمک نخواهد کرد.
دولت انتاریو، دولت مردم است، و نه دولتی برای افرادی که استطاعت استخدام کردن یک وکیل را دارند، همانهایی که آسیب‌دیده‌اند، ازکارافتاده‌اند و در معرض هزاران مشکل قرار دارند. به همین دلیل ما از دولت انتاریو می‌خواهیم که این کسر کردن بودجه را لغو کند. این کسر کردن بودجه حتی دولت فدرال را هم تحت تاثیر قرار خواهد داد زیرا کسی که تامین نشود دچار مشکلات جسمانی بیشتری می‌شود و با مراجعه به بیمارستان‌ها که قسمتی از مخارج آن توسط دولت فدرال تامین می‌شود، هزینه‌های دولت فدرال را نیز افزایش خواهد داد. اگر ما به آنهایی که ضعیفند کمک نکنیم تا به حقشان برسند در واقع عدالت را در جامعه خودمان و بین خودمان زیر سوال برده‌ایم. مهاجران به ویژه بسیار بیشتر از دیگران در معرض آسیب‌دیدن قرار دارند زیرا طرز محافظت کردن از خود را به خوبی نمی‌دانند و نیز از قوانین جبران خسارت آگاه نیستند، در نظر بگیرید که حتی کانادایی‌ها هم بقدر کافی محافظت کردن از خود یا قوانین جبران خسارت را نمی‌دانند چه برسد به مهاجران. ما می‌خواهیم این عدالت اجتماعی را که سال‌ها به کمک آنهایی که استطاعت ندارند آمده را همچنان محفوظ نگاه داریم، ما می‌خواهیم همه ما همچنان به یکدیگر کمک کنیم بدون آنکه تفاوتی میان پولدار یا بی‌پول میان‌مان باشد، پس بیائید آنهایی را که ضعیف هستند را فراموش نکنیم.
من از این وقتی که در اختیارم گذاشته‌اید سپاسگزاری می‌کنم.

مریم ناظمی:
من بعنوان یک مربی اولیه کودکان در مونتسوری مشغول به کار بودم که در حین کار دچار سانحه شدم و به همین علت بعنوان کارگر مجروح مجبور به ترک کار، همراه با انجام چندین عمل جراحی شدم. وقتی که نتوانستم سر کار خود برگردم و دوره بیمه بی‌کاریم نیز به اتمام رسید تازه فهمیدم که من مستحق دریافت خسارت کاری نیستم، بنابراین دیگر هیچگونه حمایتی برای ادامه زندگی نداشتم. تا اینکه با مجموعه کمک قانونی آشنا شدم درست در زمانیکه علاوه بر دردهای مزمن جسمانی، بعلت شدت افسردگی و اضطراب هم مجبور به مصرف داروهای بسیاری بودم. در آن زمان بنظرم می‌آمد که دنیا روی سرم خراب شده، دو فرزند 4 و 8 ساله داشتم که حتی برای رفتن به آشپزخانه و تهیه غذا برایشان مشکل داشتم، حتی برای بیرون رفتن از خانه برای خرید هم دچار مشکلات فراوانی می‌شدم. مشاوران کمک قانونی مرا با آغوش باز پذیرا شدند و شروع به آموزش من کردند تا ریشه اصلی همه مشکلاتم را بیابم. من به تغییرات عدالت‌خواهانه این گروه ایمان دارم، تغییراتی که مرا از آن زندگی سخت، نفرت، منفی بودن، درد جسمی و روحی به زندگی جدیدی رساندند که در آن احساس کردم که منهم قسمتی از یک جامعه هستم، جامعه‌ای از انسان‌ها که مستحق دریافت خسارت کاری نیستند؛ و اینکه من مقصر وجود این شرایط و مجروح شدن نبوده و نیستم؛ و مشکل از سیستمی‌ست که محافظتی از افرادی مانند من بعمل نیاورده است. در آن زمان هرگز فکر نمی‌کردم که روزی بتوانم اینجا بنشینم و برای شما اینگونه تعریف کنم، این اثر تغییرات عدالت‌خواهانه‌ای است که آنها بجا گذاشتند. آنها مرا آنچنان متحول کردند که نفرتم تبدیل به تلاش برای تاثیرگذاری مثبت روی دیگران شد، تبدیل به تلاش برای رفتن به مکان‌های متفاوت شد تا درباره مشکلات سلامتی و امنیت در سیستم کاری برایشان توضیح دهم تا همه با هم یکی شویم و تغییراتی را در استان انتاریو بوجود آوریم تا انتاریو هم مانند دیگر استان‌های کانادا افراد بیشتری را تحت پوشش خسارت کاری قرار دهد. خسارت کاری به معنای دریافت پول نیست، بلکه به معنای اطمینان و آرامشی است که یک نفر برای ترمیم زخم‌هایش به آن نیاز دارد، همان چیزی که من نداشتم و این جامعه آنرا به زندگیم آورد.
بعلاوه، آنها به من اجازه دادند که با فعالیت در این زمینه بتوانم این آگاهی را به جامعه بزرگتر خودم نیز انتقال دهم تا آنجایی که اکنون همه از دولت فدرال کانادا بخواهیم که در همکاری با دولت‌های استانی تصمیم بگیرند تا همه را تحت پوشش قرار دهند. انسان‌هایی چون من با هزاران امید و آرزو به کانادا می‌آیند و نمی‌خواهند که رویاهایشان بخاطر مشکلاتی در سیستم بر باد رود. ما باید به دولتمردان این مشکلات را نشان دهیم و بگوییم که باید این مشکلات را حل کنیم و نبایستی خیلی هم طول بکشد. من از این تعدیل بودجه دولت انتاریو بسیار غمگین شدم، تعدیلی که بر روی زندگی انسان‌هایی چون من در ضعیف‌ترین نقاط زندگی‌شان چنان تاثیری می‌گذارد که معلوم نخواهد بود چه زمانی مجددا بتوانند روی پاهای خودشان بایستند. این گروه نه تنها اجازه داد روی پاهای خودم بایستم بلکه اجازه داد زخم‌هایم را ترمیم کنم، دوباره درسم را ادامه دهم و سپس به مردم هم آموزش دهم، آموزش دهم که آنها نیز می‌توانند چون من از شدت افسردگی و اضطراب و درد رهایی یابند. من نمی‌فهمم چگونه یک دولت می‌تواند بودجه چنین گروهی را تعدیل کند در حالیکه در واقع ما نیاز به چنین گروه‌هایی داریم، دولت انتاریو و فدرال بایستی بدانند که ما نیاز به دستان کسانی داریم که دست ضعفا را می‌گیرند تا به قدرت برسانندشان، نه اینکه این گروه‌ها را خُرد کنند تا ضعفا حتی ضعیف‌تر، فقیرتر و یا حتی بی‌خانمان شوند. انتاریو و دولت فورد که می‌گوید من برای مردم کار می‌کنم نبایستی چنین کند. می‌خواهم دولت کمی بیشتر بیاندیشد، چنین گروه‌هایی مشکلات افراد بسیار بسیار زیادی را تاکنون حل کرده، و تازه کمک مالی بسیاری نیز {به واسطه نجات دادن افراد} به دولت رسانیده، مگر رفتن من از یک بیمارستان به یک بیمارستان دیگر به واسطه مشکلات جسمانی و روحی من خرج روی دست دولت نمی‌گذارد؟ اینها از هدر رفتن پول دولت جلوگیری کرده‌اند و واقعیت اینست که ما به گروه‌های اینچنینی بیشتری نیاز داریم تا به مردم کمک کنند.
از اینکه به من گوش سپردید بسیار سپاسگزارم.