کنگره:

درخواست‌کنندگان:

مهردخت هادی (فارغ‌التحصیل ریاضیات تحقیق در عملیات از دانشگاه تهران) که از سال 1999 به فعالیت‌های اجتماعی مانند تیرگان، جشنواره فیلم ایران (سین ایران) و... پرداخته و از 2007 عضو فعال کنگره بوده و در انتخابات هیئت مدیره کنگره در دسامبر 2018 شرکت کرده بود؛ او به همراه کامنوش شهابی، بابک پیامی و شایان معین بعنوان درخواست‌کنندگان مواردی از کنگره شناخته می‌شوند که در پی عدم دریافت پاسخ مناسب از هیئت مدیره کنگره، درخواستشان را در دادگاه مطرح می‌کنند. وی با اشاره به اینکه این سوالات احتمالا نبایستی یکسان باشند زیرا این سوالات مربوط به دو طرف در دادگاه نیست بلکه این دو کاملا از نظر نقش و مسئولیت متفاوتند، به سوالات ما چنین پاسخ داده است (برخی از پاسخ‌ها بعلت طولانی بودن، بدون تغییر معنی کوتاه‌تر شده‌اند که این موضوع در حین مصاحبه به استحضار خانم هادی رسانیده شده است):
  
1. چه چیزی باعث تنظیم شکایت‌نامه/درخواست‌نامه شد؟ آیا برای حل مشکلات قبل از بردن این درخواست‌نامه به دادگاه کارهایی صورت گرفت؟
کلمه درخواست‌نامه ترجمه‌ی کلمه (Application) می‌باشد که طبق آن یک درخواست مشخصی را از دادگاه می‌کنید که فرستاده می‌شود به طرف مقابل که یا پذیرفته و انجام می‌شود و یا اینکه به چالش کشیده می‌شود و در آنجا به صورت دیگری درمی‌آید بنابراین در ابتدا کاملا یک درخواست‌نامه بوده است. فضای انتخابات پارسال و بسته بودن کنگره برای اعضاء برای دسترسی به یکدیگر برای ارتباط مستقیم کاندیداها و نیز بین اعضاء برای بیرون آوردن یک کاندیدا یا به چالش کشیدن یا صحبت کردن میان آنها در مورد کاری که هیئت مدیره در حال انجامش است، همگی نیازهایی بودند که حس شد. نامه‌های بسیاری به هیئت مدیره نوشته شد و خیلی از این تقاضاها در آن زمان با نامه مستقیم به هیئت مدیره، توسط آنها انجام شد، برای مثال ناظرین انتخاباتی بتوانند لیست اعضاء را صحت‌آزمایی کنند، و یا دعوت از هیئت مدیره برای نوشتن یک روند انتخاباتی و تلاش برای حل کردن مسائلی که همیشه حول‌وحوش انتخابات بوده. از آنجا تلاش برای ارتباط با هیئت مدیره، و مشکل دسترسی اعضاء به یکدیگر بدون دخالت هئیت مدیره، دیده شد. ما تازه داریم می‌آموزیم که در یک سازمان چرا بایستی اعضاء به یکدیگر دسترسی داشته باشند، برای مثال چه کسی دارد به نظرسنجی فرستاده شده پاسخ می‌دهد. بعلاوه هیچ صورتجلسه‌ای از این سازمان بیرون نیامده، و یا اینکه تصمیم‌گیری‌ها چگونه گرفته می‌شود؛ و نیز اینکه فعالیت‌های هیئت مدیره را می‌بینیم. هیچ اطلاعی از اینکه، این هیئت مدیره بر اساس چه اطلاعاتی از نیازهای جامعه ایرانی هر دفعه تصمیم می‌گیرد چه نوع کارهایی را انجام دهد، نیست؛ و سپس پُشت سرهم یک سری فعالیت‌هایی اتفاق می‌افتد. بنابراین باید رفت از اعضاء دیگر درباره این فعالیت‌ها و خود کنگره پرسید تا بتوانیم با وقت کافی زمینه یک انتخابات شفاف و درستی را داشته باشیم. ما ابتدا از دوستان خودمان شروع کردیم و در مورد فعالیت‌های بحث‌برانگیز کنگره حرف زدیم و سپس به اینجا رسید که برویم و مطالعه کنیم تا حقوقمان را بشناسیم و راه‌های مطالبه این حقوق را بیابیم و سپس با دو سه تا "وکیل شرکت‌ها" مشورت و صحبت کردیم، و به این نتیجه رسیدیم که اعضاء یک سازمان غیرانتفاعی بایستی بتوانند اعضاء دیگر را ببینند و به آنها دسترسی داشته باشند و تمام این دسترسی‌ها باید مستقیما در محدوده فعالیت‌های این سازمان و در جهت فعالیت‌های آن باشد. پس هرکدام از ما نامه جداگانه‌ای با مشورت وکیل نوشتیم و درخواست مشخصی را برای دسترسی، و داشتن لیست ثبت شده‌ی اعضاء ارائه کردیم، و یک قسم‌نامه که یک نکته بسیار مهمی است که متاسفانه هیئت مدیره "هرگز" به این نکته کلیدی اشاره نکرد: ما در حضور یک وکیل قسم‌نامه‌ای را امضاء کردیم و متعهد شدیم از اطلاعاتی که در اختیارمان قرار می‌گیرد بجز فعالیت‌های این سازمان و برگزاری انتخابات آینده آن استفاده نکنیم. یعنی نکته انتشار عمومی در درخواست ما وجود نداشت، ما صراحتا و با تاکید وکیل بعنوان شاهد این موضوع را مشخص کردیم و سپس آنرا در دسامبر به هیئت مدیره ارسال کردیم. طبق قانون 307 شرکت‌ها چنین درخواستی بایستی طی 10 روز اجابت می‌شد، که خانم سوده قاسمی بعنوان رئیس هیئت مدیره پاسخ داد که به دلایل "پایپیدا" (PIPIDA) هیئت مدیره نمی‌تواند این لیست را بدهد و ما طی نامه دیگری یادآوری کردیم که در این مورد این قانون حکم نمی‌کند به این دلیل که این قانون برای فعالیت‌هایی تجاری تنظیم شده، پس این قانون در مورد کنگره صادق نیست که دوباره درخواست ما رد شد. ما از دسامبر تا مارچ به طرق مختلف از آنها خواستیم و به آنها فرصت دادیم که آنها وکیل بگیرند که کارشان خلاف قانون شرکت‌هاست.
 
2. چند تا از موارد درخواست‌نامه در توافقنامه نهایی مطابق درخواست شما و چند تا مطابق درخواست طرف مقابل است؟
این توافقنامه تمام نشده و پرونده در دادگاه هنوز بسته نشده، بلکه مشروط به گزارش وکیلی مستقل ناظر مطروحه در این توافقنامه است که اظهار رضایت داشته باشد از انتخابات عمومی و اینکه این توافقنامه به درستی انجام شده؛ در این شرایط است که پرونده در دادگاه بسته می‌شود. از نظر قانونی، روندی، دادگاهی، و نیز خود ما این پرونده هنوز در جریان است. ما سه خواسته مشخص داشتیم:
1- دسترسی به لیست رای‌دهندگان 2018.
2- گزارش جلسات هیئت مدیره.
3- خسارت مالی پرداخت‌های ما در این پرونده که اصلا لازم نبوده به دادگاه ارجاع شود، پرداخت گردد.
مهمترین انگیزه ما گفتگو با اعضاء بود برای احیای این سازمان برای اینکه این سازمان قانونمند و شفاف باشد و اجازه دهد اعضایش تبادل نظر کنند و اختلاف نظر هم داشته باشند و یک انتخابات شفاف و قانونمندی را بدون هیچ ابهامی داشته باشیم. بطور مشخص در این توافقنامه آمده که انتخابات و هرچیزی که به انتخابات برگردد، عضوگیری، کاندید شدن، رد یا قبول کاندیداها، اعلان مجمع عمومی، گزارش مجمع عمومی، ناظرین انتخابات، روندهای انتخاباتی، تعداد پراکسی، کارت شناسایی و... "بطور کامل" از دخالت کنگره درآمد. این مهمترین چیزی است که وکیل مستقل ناظر در آن اختیار تام دارد و این بزرگترین موفقیت ما بوده زیرا دیگر ما درگیر این و آن و نامه‌نوشتن و... و جواب ندادن آنها {هیئت مدیره کنگره} نخواهیم بود؛ این یک پیروزی فوق‌العاده در جامعه ایرانی‌ست که انتخاباتی شفاف داشته باشیم. اهمیت لیست اعضاء در این بود.
بعلاوه در ارتباط‌های بین ما و کنگره، کنگره اطلاعاتی غلط، نادرست و اشتباه‌برانگیزی ارسال کرده که لیست شدن آنها در این توافقنامه پیروزی بسیار بزرگ دیگری بوده است، امکان نداشت هیئت مدیره نامه اینچنینی که در آن اشتباهاتش لیست شده را خودش امضاء و تایید کند، بعلاوه هیئت مدیره بایستی اسامی خودشان را زیر این نامه بگذارند، و به عموم اعلان کنند، و در وب‌سایتشان بگذارند. ما توانستیم اطلاعات کامل را بدست آوریم و توانستیم دانه‌به‌دانه اشتباهات هئیت مدیره را که بطور عمدی، من خیلی دوست دارم که کلمه سهوی و عمدی را بکار نبرم، ولی بطور عمدی انجام داده را لیست کنیم و آنها را به اطلاع همه برسانیم. این دو مهمترین قسمت‌هایش بوده. در واقع ما تمام چیزهایی که برای بدست آوردن اطلاعات روشنِ درستِ بدونِ حاشیه‌ی مستقیم نیاز داشتیم را بدست آوردیم، {حتی} بیشتر از آنچه که فکرش را می‌کردیم. دیگر دستاورد ما اینست که لیست اعضاء در اختیار کمیته قرار می‌گیرد و این لیست باید پیش از انتخابات مورد صحت‌آزمایی قرار گیرد تا لیستی قابل اعتماد باشد {به این معنی که} این لیست در داخل یک صندوقی که داخل دریا پرتاب شده باشد نیست، بلکه در اختیار کسی قرار گرفته که صحیح بودن لیست را هم چک می‌کند.
کنگره هیچ موفقیتی هم در اینباره نداشته است.
 
3. در طی مدت شکایت چند بار دادگاه رفتید و بطور شفاف بگوئید که هزینه‌های دادگاه از طرف شما و طرف مقابل دقیقا چگونه تامین شده است؟
در مورد تعداد دفعات در پرونده هست. برای خیلی چیزها لزومی نداشته که به دادگاه برویم ولی مجبور شدیم که برویم، برای مثال هیئت مدیره باید کاری انجام می‌داد که نداده، پس وکیل ما مجبور بود ده دقیقه از قاضی وقت بگیرد و از قاضی بخواهد که به طرف مقابل خبر بدهد که بایستی این کار را انجام دهند {همین ده دقیقه وقت قاضی ساعت‌ها وقت دیگر برده}. این یک پرونده کاملا روشنی است، ما از اول با وکیل صحبت کردیم و از ابتدایی شکلش که شروع شد کاملا حرفه‌ای بود. تعاریف مشخص، خواسته‌ها مشخص و منطبق با قانون بوده، و شرایطش هم ابهامی ندارد تا نیاز به ثابت کردن داشته باشد، که می‌توانست در یک نامه ما به آنها انجام می‌شد و نبایستی تا اینجا کشیده می‌شد. اگر آنها با دریافت نامه ما با یک "وکیل شرکت‌ها" مشورت کرده بودند وکیل به آنها می‌گفت که این وظیفه شماست {که لیست را بدهید} و دلایلتان نیز موجه و قانونی نیست. طولانی شدن این روند بخاطر ثابت کردن این و آن، و سنگینی موضوع {پرونده} نبوده، بلکه بعلت کارشکنی‌های هیئت مدیره و ردوبدل کردن‌های بی‌دلیل بوده که به طولانی شدن و هزینه بالا انجامیده. در واقع بخاطر این بوده که هیئت مدیره مشورت قانونی لازمه را نگرفته بود، و این لجبازی بوده کاملا لجبازی. ما از شروع کار با افراد جامعه ملاقات و مشورت کردیم که بایستی این کار را کرد، سپس با وکیل برآوردی کردیم و سپس واردش شدیم، باور نمی‌کنید چقدر آدم‌های مختلف در جاهای مختلف با ما در این زمینه تماس گرفتند و سوال کردند و از ماجرا پرسیدند و در تمام این مدت حمایت زیادی از جامعه گرفتیم. البته این زندگی ما را تحت تاثیر قرار داد زیرا مرتبا مجبور به تماس با وکیل شدیم تا آن چیزهایی که دریافت نمی‌کردیم را درخواست کنیم؛ مثلا دادن صورتجلسه که کافی نبود، و باید ریز صورتجلسه (minutes) و چگونگی تصمیم‌گیری در آن جلسه بطور کامل داده می‌شد، {مثلا} ایده شما از کجا آمده؟ چگونه فکر کردید تصمیمتان منافع جامعه را تامین می‌کند؟ چه کسی چالش آفریده؟ چالش چه بوده؟ گزارش بعدی چه بوده؟ نتایج جلسه چه بوده؟ و... ریزصورتجلسه یعنی این. برای مثال در یک موردی که پس از توافقنامه اتفاق افتاد، ما خواستیم که توافقنامه به فارسی ترجمه شود (حتی خودما آنرا ترجمه کردیم) تا برای عموم قابل دسترس باشد (از جمله روی سایت) اما آنها نپذیرفتند، حتی پس از آنی که ما گفتیم هزینه ترجمه‌ی مترجم دادگاه را هم پرداخت می‌کنیم. همین موضوع باعث شد وکیل ما به دادگاه مراجعه کند و دو وکیل با قاضی صحبت کردند و قاضی گفت نه تنها این توافقنامه بلکه همه ارتباطاتی که زیر نظر وکیل مستقل ناظر نیز اتفاق می‌افتد بایستی به دو زبان انگلیسی و فارسی باشد زیرا دسترسی به مدارک به فارسی به نفع عموم است؛ و همین یعنی مراجعه بیشتر به دادگاه و هزینه بیشتر. ما بطور شخصی هزینه اولیه را گذاشتیم زیرا فکر می‌کردیم جلو می‌رود و {بسیار زود} تمام می‌شود ولی طول کشید و بعدا جامعه آمد و با یک حمایت فوق‌العاده بیشتر، با تعداد عظیمی، خودشان آمدند و دیگران را هم آوردند و کمک کردند در جاها و دفعات مختلف. تازه ما هنوز بایستی برای این پرونده به وکیل پول بدهیم و بدهکاریم و با آگاه کردن مردم می‌خواهیم بگوییم کمک کردن به این پرونده آیا به نفع جامعه هست یا نه. البته عدد آن مشخص است ولی با مشورت خواهم گفت که آیا می‌توانم آنرا بگویم یا خیر، من می‌خواهم جواب بدهم فقط می‌خواهم {بپرسم تا} مطمئن شوم که می‌توانم جواب بدهم یا خیر.
در مورد آنها نه برآوردی دارم از هزینه‌هایشان و نه از منابعشان. البته بنظرم بایستی هزینه آنها خیلی بالا بوده باشد زیرا بخش عمده هزینه در دادگاه رفتن نبوده بلکه در ارتباط بین وکلا بوده است. منابعشان را اصلا نمی‌دانم.
 
4. دقیقا چگونه با یکدیگر به توافق رسیدید؟ وکیل‌ها بریدند و با شما مشورت کردند یا شماها خودتان با هم کنار آمدید؟
این وظیفه وکلاست که در نقاطی سعی کنند که توافقی انجام شود، ولی موضع ما همیشه این بوده که هر سه موضوع مطروحه مهم است و در هر توافقی باید این لیست درخواستی حفظ شود. روند توافق خیلی طولانی بوده و از جایی شروع شد که هیئت مدیره به این نتیجه رسید که دلایلش شانش پیروزی ندارد. بنظرم این یکی از مهمترین نقاط شروع توافق بوده است. در واقع ردوبدل کردن‌های زیادی این وسط رخ داده است، توافق حدود ماه می شروع شده، زمانی که آنها بایستی پاسخ درخواستنامه ما را می‌دادند. این موضوع یک موضوع مالی نبوده که از آن بگذریم {به همین علت ما از درخواست‌هایمان کوتاه نیامدیم} قسمت مالی قسمتی بوده که ما می‌توانستیم از آن بگذریم بقیه‌اش (ریزصورتجلسه‌ها و لیست) قابل گذشت نبود. ما یک پیشنهادی می‌دادیم، مثلا نحوی عملکرد سازمان، اطلاعات اشتباهی که هیئت مدیره به جامعه می‌داده و سوم اینکه کمیته مستقلی جلسه عمومی را برگزار کند. اینها ارکان اصلی ما بوده، عملکرد هیئت مدیره، رسیدگی به شکایات، اطلاع‌رسانی و اعلان غلط بودن آنها (که داده شد تا تحریک کند آدمها را). می‌خواهم واضح بگویم ولی نمی‌دانم که آیا می‌توانم بگویم یا نه چون مسائل بین وکلاست که من نمی‌دانم می‌توانم آنها را مطرح کنم یا خیر.
 
5. آیا اکنون کاملا این درخواست شما از دستور کار دادگاه خارج شده است؟ بعبارت دیگر آیا این توافقنامه نقطه پایان این موضوع‌ست و قرار نیست که مردم دوباره منتظر چیز جدید باشند؟
توافقنامه مشروط است و هنوز در محضر دادگاه است.
 
6. بصورت کاملا کوتاه، بنظر شما در این پرونده هدف شما و هدف طرف مقابل شما چه بوده است؟
از نظر ما قانونمندی اصل هر فعالیت اجتماعی‌ست، یعنی ما در واقع سعی کرده‌ایم که یک حقوق اجتماعی را بشناسیم و تمرینش کنیم و بجای اینکه یک سازمانی را بگذاریم، ول کنیم، ناامید شویم و برویم بجایش یک سازمان دیگر تاسیس کنیم، سعی کنیم آنرا بر اساس قوانین کانادا، در یک روند قانونمند و با زبان قانون این سازمان احیا کنیم؛ بعلاوه اینکه صحبت‌های جناحی را قطع کنیم.
من می‌خواهم نظر شخصی خودم را اینجا نگویم، صحبت هیئت مدیره این بوده که در اساسنامه قانون "پایپیدا" وجود دارد نتیجتا ما بایستی طبق اساسنامه رفتار کنیم و نبایستی اطلاعات اعضاء را منتشر کنیم. این دلیل نادرست است زیرا قانون بالای سر در همه شرایط حاکم است و نمی‌شود اساسنامه‌ای نوشت که قانون شرکت‌ها (که بالای سر است) را نقض کند، اگر هم بوده اشتباه بوده و بایستی آنرا تصحیح کنی، بجای برداشت شخصی یا مشورت با دوستت بایستی بروی و رهبران جامعه را بیاوری، پایه‌گذاران را بیاوری و کمیته‌ای را تشکیل دهی و بگویی که تکلیفت چیست؛ بروی یک وکیل شرکت‌ها و متخصص بیاوری و بپرسی که در این شرایط من باید چکار کنم. نبایستی در کار قانونی دوستی را قاطی کرد، قانونی عمل نکردن و جوابگو نبودن بایستی یک بهایی داشته باشد.
 
7. آیا از این پس با یکدیگر تعامل خواهید داشت و این توافقنامه مبنایی خواهد بود برای همکاری این دو گروه با یکدیگر و یا اینکه احتمالا طناب‌کشی ادامه پیدا خواهد کرد؟
در واقع تمام بحث اینست که جدای تمام اختلافات سیاسی بتوانیم سازمانی داشته باشیم که نقطه اشتراک منافع مشترکی را بتواند تامین کند که از طریق تعریف درست آن منافع مشترک یک اعتمادی را ایجاد کند، تعداد اعضاء را افزایش دهد، مشارکت جمعی را زیاد کند و جامعه را تبدیل به جامعه کند، نه اینکه آن جامعه‌ای باشد که برای ارزش‌های انقلابی‌اش می‌خواهد بجنگد. من نمی‌گویم این کار را نکنیم، نظر من اینست که ما این کار را نبایستی از کنگره انجام دهیم؛ کنگره باید جایی باشد که مردم بتوانند زیر یک سقف مشترکی جمع شوند تا بتوانند با دولت مذاکره کنند برای بودجه گرفتن؛ خدمات به زبان فارسی گرفتن برای شهروندان ارشد؛ در این موارد هیچ فرقی نمی‌کند که شما در مورد حکومت یا احزاب ایران چه نظری دارید. همه ما در ایران خویشاوندانی داریم و کسانی که از ایران می‌آیند و نیاز به خدماتی دارند، اینها مواردی هستند که بایستی موضوع صحبت این سازمان باشند. با توجه به اینکه این سازمان با یک اساسنامه مشخصی ثبت شده، نمی‌شود با آن کار دیگری کرد بعبارت دیگر نمی‌شود هر کاری را به شیوه‌ای به این سازمان ربط داد، هرچیزی که جامعه را دچار تشتت کند بنظر نمی‌آید که با اساسنامه این سازمان همخوانی داشته باشد. بنابراین اگر توافق‌ها بر این اساس است که این سازمان را احیا کنیم و در مسیر قانونی و اطاعت از اساسنامه‌هایش با روندهای درست و رفع ایرادهایش بپردازیم آنوقت شدنی است. دوم اینکه مسئولیت اشتباهاتمان را بپذیریم مرتبا آنرا تبدیل به اشتباهات دیگران نکنیم، مثلا به پایه‌گذاران آنرا نسبت ندهیم.
 
8. با توجه به اینکه هیئت مدیره کنگره مرتبا از این دست به آن دست شده و نتیجتا کل نگرش و عملکردش مرتبا 180 درجه تغییر کرده، نه ایرانیان کانادا و نه دنیا نمی‌توانند روی کنگره حساب کنند. شما آینده کنگره را چگونه می‌بینید؟ آیا باقی می‌ماند؟ آیا به نقطه برنامه‌ریزی بلند مدت برای نفع جامعه ایرانی می‌رسیم که در آن تصحیح برخی برنامه‌ها با تغییرات افراد امکان‌پذیر باشد، ولی منتظر رشته کردن پنبه یکدیگر از انتخاباتی به انتخابات دیگر نباشیم؟
این کنگره با ایده خاصی شکل گرفته و برایش یک ساختاری گذاشته شده است. ولی به دلیل اسم کنگره، به نوعی این برداشت از آن می‌شود که نمایندگی یک جامعه‌ای را بعهده دارد که می‌تواند در بسیار موارد مختلف باشد اما در اینجا دور یکدیگر جمع می‌شوند و کنگره آنها را نمایندگی می‌کند و به دوش می‌گیرد. کنگره جایی را درست کرده که چه از نظر ساختاری و سازمانی و چه از نظر اساسنامه‌ای و تعریفش بتواند ادعای نمایندگی جامعه ایرانی را در گفتگوی با دولت در سطوح مختلف داشته باشد و توجه آنها را به نیازها جلب کند و کمک‌هایشان را جذب کند.
این قسمت نظر شخصی من است: این نهاد قبل و بیش از هر نیازی، نیاز به اصلاح ساختارش دارد؛ و اصلاح روندهایش. یازده سال است از آن گذشته که بسیاری از اشکالاتش اکنون مشخص شده، باید الان بیائیم و بنشینیم و با کمک متخصصان آنها را بررسی و رفع کنیم. بنظرم اولین اولویت خود این سازمان است. جامعه ایرانی و نیازهای آن در طی زمان تغییر کرده پس باید بررسی کنیم که چکار بایستی انجام دهیم که این سازمان تبدیل به یک منبع خیر برای جامعه شود.
 
9. اگر موضوع خاصی را می‌خواهید اشاره کنید لطفا بگویید.
اگر می‌دانستم چنین سوالی دارید کمی از موضوعات را برای این بخش نگاه می‌داشتم. الان خیلی چیزی برای اضافه کردن ندارم فقط این را بگویم که از این فرصتی که ایجاد شده بیائیم استفاده، نقد و بررسی درست کنیم. بجای اینکه بیائیم و چیزی را فرض کنیم، حدس بزنیم، تهمت بزنیم و اختلافات را سیاسی کنیم (این پرونده سیاسی نیست) بیائیم و از یک پیام و دستاورد مشخص آن که بودن در کشوری قانونمند است و این قانون منبعی است برای درست کردن ساختارهای اجتماعی و نتیجه‌گیری درست، بپردازیم. به تخریب نپردازیم و بجای اینکه طبق دو سه سال گذشته، بگذاریم سازمان و اعضایش از بین بروند و جامعه جرات نکند عضو شود، اجازه دهیم اعضایش حق داشته باشند مخالف باشند و حق این را داشته باشند که این مخالفت را ابراز کنند و جواب بخواهند و عمل بگیرند. این موضوع را داخل یک بحث مخرب نگذاریم. داریم فرصتی را ایجاد می‌کنیم تا بگویم در این سازمانی که ساخته‌ایم باید مسئولیت چگونه باشد، پاسخگویی چگونه باشد، چگونه بایستی بررسی کنیم اگر اشتباهی کرده‌ایم و برای جلوگیری از گفتن اشتباهاتمان برچسبی نزنیم. این بحثی کاملا قانونی بوده و ما داریم جلسه‌ای را ترتیب می‌دهیم تا فرصتی را فراهم کنیم تا اشخاص دیگری نیز بتوانند سوالات دیگری را بپرسند.
 
از مصاحبه شما سپاسگزاریم.
مرسی، خیلی ممنون از وقتی که از شما گرفتم.