گزارش اختصاصی ایران استار
تجمع و سوگواری در محل حادثه؛
ابراز همدردی مردم مهربان شهرمان بود
در روز سه‌شنبه 24 آوریل جمعیت کثیری از ساکنان و مردم نقاط مختلف شهر تورنتو برای احساس همدردی و تسلیت به افراد و خانواده‌های آسیب‌دیده در محل شروع این حادثه وحشتناک تجمع کرده و ضمن نثار دسته‌گل و برافراشتن پلاکاردهای فراوان حمایت و پشتیبانی خود را از مردم داغدیده اعلام کردند، که این گردهمایی هنوز ادامه دارد‌. همه منتظرند تا گزارش دقیقی از آنچه که اتفاق افتاده به طور رسمی به اطلاع مردم رسانده شود‌.
وقتی که ساعت سه بعد از ظهر روز سه شنبه 24 آوریل به داخل جمعیت گرد آمده در پائین خیابان فنیچ رفتم، فضای عرفانی خاصی که آمیخته به حزن و اندوه و احترام و همبستگی بود، سر‌تا‌سر وجودم را فرا گرفت‌. زن و مرد، پیر و جوان و حتی کودکان با دسته گل‌های گوناگون برای ادای احترام و همدردی به آن محل آمده بودند‌. بسیاری از افراد گریه می‌کردند، خبرگزاری‌ها در حال تهیه خبر بودند، مردم دسته‌دسته وارد می‌شدند‌. همه در یک حالت بهت و ناباوری قرار داشتند‌. هیچ کس انتظار یک چنین حادثه‌ای را در تورنتو نداشت‌. کانادا کشور مهاجران از نقاط مختلف جهان است‌. همه با یک فرهنگ و احترام خاصی در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند‌. آنچه که از همه در اینجا مهمتر است، انسان است‌. حال این مهمترین ارزشمندی جامعه مورد هجوم قرار گرفته بود‌. چه خوب است که با ایرانیان این ناحیه صحبت کنیم و آنها از مشاهدات خودشان برایمان سخن بگویند‌.
در روز حادثه بسیاری از افراد به طور حضوری شاهد این حادثه وحشتناک و در‌هم کوبیدن افراد در پیاده‌روها بودند‌.
مینا شمس که از تراس آپارتمانش ناظر این صحنه بود،به من گفت‌: خیلی صحنه دلخراش و بدی بود‌. من در تراس منزلم نشسته بودم و داشتم قهوه می‌خوردم که ناگهان مشاهده کردم یک ون سفید رنگ با سرعت زیاد در پیاده روی مقابل منزل ما با هر کسی که در سر راه خود می‌بیند به شدت برخورد می‌کند و به راه خود دامه می‌دهد‌. آن روز پس از روزهای زیادی که سرما و برف و باران ادامه داشت، روزی آفتابی و نسبتا گرم بود، من که از این هوای گرم خوشحال بودم با دیدن صحنه‌های دلخراش کشته شدن افراد حالت عادی خودم را از دست دادم و فکر می‌کردم که دارم خواب می‌بینم‌. نمی‌دانستم باید چکار کنم، بعد از چند دقیقه خیابان‌های اطراف ما پر از پلیس و آمبولانس و نیروهای کمکی شد‌. من باز هم فکر می‌کردم که تصادفی صورت گرفته، به ناچار به پائین منزلمان رفتم و فهمیدم که این ون به قصد به داخل مردم رانده است‌.

از افراد زیادی در رسانه‌ها نقل قول مختلف شده است‌. مجتبی درخشانی که کتابفروشی پگاه متعلق به او است عنوان کرده‌اند، کشته‌هایی را در روی زمین مشاهده کرده که روی آنها را با پارچه پوشانده‌اند‌. شدت تاثر و ناراحتی او به حدی بود که در روز سه‌شنبه نتوانست کتابفروشی خود را باز کند‌.

در داخل جمعیتی که برای ابراز همدردی با خانواده‌های آسیب‌دیده در جنوب خیابان فینچ جمع شده بودند، جوانی ایرانی بسیار فعالیت می‌کرد و در برنامه‌ریزی کارها مشارکت فعال داشت . با او به گفتگو پرداختم به آن توجه کنید‌:

شبکه‌های مختلف تلویزیونی به شدت فعال هستند و اخبار و گفتگوهای زنده پخش می‌کنند‌. شبکه‌های CTV ، CP24 ، NEWSGLOBAL ، AMERICAN SATELLITE UPLINK‌، تا آن لحظه‌ای که من در میان جمعیت بودم از شبکه‌های تلویزیونی و رسانه‌های ایرانی خبری نبود‌. از میان خبرنگاران و رسانه‌ها، شبکه خبری CP24  بسیار فعال بود، به خبرنگاری از این شبکه نزدیک شدم و در حالیکه سخت گرفتار بود، با من چند لحظه‌ای صحبت کرد. البته او نظر شخصی خودش را درباره این حادثه گفت و هنگام گفتگو میکروفن شبکه CP24 خود را پایین نگهداشت تا در عکس دیده نشود.

خیابان یانگ از فینیچ تا شپرد بسته شده است‌. این ناحیه از شهر که پر رفت و آمد و شلوغ است‌،اکنون دو روز است که در سکوت فرو رفته، بعضی مغازه‌ها بسته‌اند، ایستگاه مترو فعالیت ندارد . یک غم و ناراحتی محسوسی همه جا را فرا گرفته‌. در میان جمعیت جوانی ایرانی را دیدم که سخت مشغول گرفتن عکس و فیلم بود . به او نزدیک شدم و پرسیدم‌:

در میان جمعیت خانم موقری با دسته گلی زیبا تازه وارد شده است و دارد به سمت محل یادبود می‌رود تا او نیز به گروه همدردی‌کنندگان بپیوندد‌. فکر کنم ایرانی است و به سمتش می‌روم، قبل از آنکه گل خود را در محل قرار دهد، از او می پرسم‌:

بنی‌آدم اعضای یکدیگرند ...............................که در آفرینش زیک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار....................... دگر عضو‌ها را نماند قرار
واقعا هم شاید خودمان متوجه نشویم، هر ناراحتی و هر فاجعه انسانی که اتفاق می‌افتد‌. همه ما بدنمان درد می‌گیرد، روحمان به درد می‌آید، راحت نمی‌توانیم باشیم.

گزارش ما و صحبت با افراد گوناگون در رابطه با حادثه ناگوار تورنتو را ملاحظه کردید‌. همه افراد از هر کامیونیتی از این اتفاق ناراحت و غمگین هستند‌. ساعت ده شب روز سه شنبه است‌. آدم دلش نمی‌خواهد که از کنار این مردم، این دسته گل‌ها، این شمع‌های روشن که همه اشکبار هستند، جایی برود‌. گویی آسمان هم در این حادثه سوگوار است‌. باران آرام می‌بارد‌. شعله شمع‌ها در داخل لاله‌ها با وزش نسیم ملایم جا به جا می‌شوند‌. چند دقیقه بعد خیابان یانگ باز می‌شود و رفت و آمد دوباره به حالت عادی بر می‌گردد‌. من هم محل یادبود را ترک می‌کنم‌. در دلم این شعر سعدی را زمزمه می‌کنم که گویی برای این حادثه سروده است‌:
بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران ........................کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد..............داند که سخت باشد قطع امیدواران
با ساربان بگویید احوال آب چشمم ...................تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل...........بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران
چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت.........باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران