Leila Kazemzadeh

آیا هرگز حس کرده‌اید که رابطه شما با برخی از اطرافیانتان روزبه روز بهتر می‌شود و در صورت بروز مشکل براحتی ترمیم می‌شود؟ در حالی که با برخی از افراد هرچه تلاش می‌کنید دوستی و محبت ایجاد کنید موفق نمی‌شوید و تازه گاهی رابطه خراب‌تر هم می‌شود؟
کلید باز کردن دل‌ها و بهبود روابط چیست؟

بالاخره معلم‌ها هم گاهی مرخصی لازم دارند، درست نمی‌گویم؟!

مدرسه به خاطر بچه‌ها باز می‌شود و کادر آموزشی و اداری و خدماتی، هر روزه، هزاران  قدم بر می‌دارند؛‌ با کلی برو و بیا، و بگذار و بردار: فقط برای آموزش فرزندان ما. این نسل جوان و آینده ساز برای تامین انرژی مورد نیاز خود چه می‌خورد و چگونه می‌خورد. این هفته به موضوع حیاتی غذا و خوراکی‌های مدرسه‌های دولتی انتاریو می‌پردازیم.
کلوپ صبحانه:

این بار که توانستید داخل مدرسه فرزندتان شوید، به دیوارها خوب توجه کنید: پروژه‌های دانش‌آموزان، زینت‌بخش همه جاست؛ اما نقاشی‌ها هرکدام هدفی را دنبال می‌کنند. معمولا قسمتی از دیوار هر راهرو، اختصاص دارد به کارهای هنری، یا هنری- درسی یک کلاس (مثلا پروژه نشان دادن چرخه زندگی پروانه‌ها، که هم هنر و هم علوم تجربی را یکجا کار کرده‌اند).

مدرسه جایی‌ست که بچه‌ها نیمی از روز خود را سپری می‌کنند و با آنچه که در کوله‌بار دانش و تربیت می‌اندوزند، بقیه روزها و شب‌های زندگی خود را  رقم می‌زنند، پس شایسته است که سلامت و امنیت فرزندان با همه جوانبش در نظر آید و همت گماشته شود. اتفاقات ناگواری نظیر آتش‌سوزی در مدرسه، بقدری شنوندگان خبر را دگرگون می‌کند که همه تا مدت از آن حرف می‌زنند و ابراز دردمندی می‌کنند. اما فقط در برخی کشورهاست که برنامه‌ریزی‌ها، از پس بررسی‌های تخصصی، می‌آیند و اجرا می‌شوند و هرچند وقت یکبار به روز می‌شوند.

به پاس بیست و پنج هفته پشت سر هم، که با صبر، به حرف‌های من گوش دادید، تصمیم گرفتم یک بار هم پای صحبت‌ والدین عزیز بنشینم و خلاصه همیشه شعبان، این یک بار هم رمضان!

ساختمانی بلند و مقاوم است که در شماره صد و یک خیابان بلورغربی، با متانت ایستاده است و رفت و آمد ماشین‌ها و مردم تورنتو را نگاه می‌کند. شاید خیال کنید دانشجویان تربیت معلم، آخر سال با کلاه چهارگوش‌ بر سر، و لباس فارغ‌التحصیلی بر تن، و دسته‌ای گل، در یک دست، و مدرک تحصیلی خود، در دست دیگر، لبخند‌زنان، جلوی این ساختمان عکس یادگاری می‌گیرند. نه خیر، لطفا برگردید راه را با هم برویم! کالج معلمان در واقع یک سازمان نظارتی است.

در نمایش همانطور که هفته پیش بررسی کردیم مهم‌ترین عنصر (element) بازیگر و نقش است. از جادوی نمایش برای بردن ما به دنیایی دیگر حرف زدیم و حال آن که بر روی صندلی‌ خود نشسته‌ایم و سفر، با چشم و گوش و حواس ما معنا می‌گیرد. اما‌ غالب نمایش‌ها محدود به یک نقش نخواهد بود، پس بین بازیگران نمایش، تعامل وجود دارد. به همین سادگی متوجه عنصر دوم هنر نمایش شدیم: ارتباط،‌ زمان و مکان نیز زوج مهمی از عناصر نمایش هستند.

این هفته هم در ادامه مطلب پیشین، نگاهی به سند آموزشی  (Curriculum)هنر استان انتاریوی کانادا داریم. هفته پیش با هم خواندیم که درس هنر در مدارس دولتی، چهار شاخه اصلی رقص، نمایش، موسیقی، و هنرهای تصویری دارد و نیز دیدیم که کلاس اولی‌ها و کلاس دومی‌ها در ساعت رقص خود چه سرفصل‌هایی را یاد می‌گیرند و با چند مثال، کمی در حال و هوای آن ها شریک شدیم.  همچنین دیدیم که هدف از درس رقص در واقع قصه‌گویی از طریق حرکات موزون است به قول کانادایی‌ها: Story telling through movements.

کلمه هنر را که می‌شنویم ممکن است یاد یک تابلوی نقاشی با تکنیک رنگ روغن از منظره غروب آفتاب در کنار دریاچه بیفتیم. یک قایق و چند پرنده و انبوه درختان، قاب را کامل می‌کنند؛ و آنقدر شیک، که دلمان می‌خواهد آن را بر دیوار اتاق پذیرایی بکوبیم تا این همه زیبایی  و حس رمانتیک پیش ما بماند. فقط چند سالیست که یاد گرفته‌ام هنر (art)و کار دستی (craft)دو چیز متفاوت هستند. هنر شاخه‌های مختلف و عنصرهای خاص خودش را دارد.