چند دهه پیش، نمره نُه و هفتاد و پنج صدم، سُرخوردن بر لبه مرز بود برای صاحبش؛ تا لب دریا رفته بود و تشنه بر می‌گشت! تقصیر کسی نبود، سیستم همینطوری بود. دل معلم و مدیر یا به رحم می‌آمد؛ یا نمی‌آمد. گاهی تکلیف یک سال عمر ما بود که با یک بیست و پنج صدم معلوم می‌شد. این کابوس را، سیستم ارزشیابی توصیفی پایان داد. به جای این که زحمت‌های بچه‌ها برای درس و مشق را با نمره بیست پیمانه کنند و فقط نوشته‌های روی کاغذ را ببینند، اینک آمده‌اند و شرحی از وضعیت کارکرد تحصیلی فرزندان را نگاشته‌اند و با تعیین خوب و بد و متوسط و عالی، نتیجه زحمات تحصیلی را اعلام می‌کنند.
Sub-Category: Kids and Youth
Happened at: Canada
Thursday, October 11, 2018
