Culture

پرواز مادرم سه ساعت تاخير داشت. فكر برگشتن به شهر و دوباره به فرودگاه امدن يك لحظه از ذهنم گذشت ولى زود منصرف و دست به دامن دوست هميشگيم فيسبوك شدم. دوستى آهنگى از فريدون فروغى پست كرده بود (ديوانه من). اهنگ عاشقانه زيبائيست ولى مخاطب خواننده در اين آهنگ بر من معلوم نيست. پروانه من، نغمه من، مستانه من وووو. حالا فرق چندانى هم نمىكند. مدتى سرگرم اهنگ بودم كه علامت تمام شدن باطرى مانع تفحص بيشتر فيسبوكى شد.

سال گذاشته، جامعه ایرانی کانادا  برکنار رفتن دولت هارپر و انتخاب دولت ترودو و حزب لیبرال را با آغوشی باز استقبال کرد؛ به خصوص که نمایندگان جدیدی از کامیونیتی ایرانی وارد پارلمان شدند. بعد از سیاست‌های دولت هارپر که بسیاری از آنها برای ایرانی‌ها مشکل‌ساز بود، انتخاب حزب لیبرال و نمایندگان ایرانی، نفسی تازه و امیدوار کننده بود.

چندی است که همه ی ما ایرانیان و اقشار دیگر در اقصی نقاط دنیا در غم از دست دادن نخبه ی ریاضی، ملکه ی ریاضی، پرفسور، مریم میرزاخانی، استاد دانشگاه، استنفورد آمریکا می‌باشیم.

چند سالى پيش در بزرگداشت شاملو برنامه اى در شهر برگزار شد. جدا از انكه شعرهاى شاملو را بسيار دوست دارم مى خواستم از زبان انها كه او را از نزديك مى شناختند حكايت زندگيش را بشنوم.
سخنران شروع به صحبت كرد و بيشتر از انكه از خاطراتش با شاملو بگويد از خاطرات شاملو با خودش گفت. زمانى كه پاى مقايسه دست شاملو با سخنران مطرح شد و دست شاملو در اين مقايسه كم اورد از جا بلند شدم و از در بيرون زدم.
بعدها بيشتر به اين خصلت "من" در مقوله مرگ حساس شدم و كنجكاو كه تا كجا "من" در كنار متوفى نقش دارد و كدام است كه محور صحبت است.