مسابقات فوتبال جام جهانی امسال برای ایرانیان تبدیل شده بود به طناب‌کشی بطوریکه برخی آن را فوتبال جمهوری اسلامی و برخی آن را تیم ملی می‌خوانند و زد و خورد آنلاین این دو گروه از زد و خورد مسابقات جهانی بوکس و کاراته و جودو هم شدیدتر گشته بود.
دعوا سر فوتبال از مسابقه دوستانه ایران و کانادا آغاز شد که فوتبال از دید برخی‌ها مساوی شد با رژیم و این آغاز جناح‌بندی‌ها گشت. این جناح‌بندی به این دو بخش هم خلاصه نمی‌شد، برخی چیزی نمی‌گفتند و برخی معتقد بودند ورزش و سیاست را نباید قاطی کرد؛ اما همین دو جناح نیز از حملات شدید دو گروه اول در امان نبودند، بعبارت بهتر هرکسی "هر نوع حرفی می‌زد، بدون توجه به استدلالش" مورد حمله قرار می‌گرفت و اگر حرفی هم نمی‌زد باز هم مورد حمله قرار می‌گرفت. شاید هرگز ایرانیان شاهد چنین به جان هم افتادگی را کمتر در تاریخ خود دیده باشند. این داستان از پیش از مسابقات شروع شد و در مسابقه با انگلستان به اوج خود رسید که در آن برخی از تماشاگران به وضوح بازیکنان را بی‌شرف نامیدند.
 
فوتبال حذف شد، برخورد دوگانه ایرانیان در سراسر جهان از قبل از مسابقات تا پس از حذف
با باخت یک بر صفر به آمریکا که نیمه اول آن در اختیار آمریکا و نیمه دوم آن در اختیار ایران بود، سرانجام این زد و خورد باز تبدیل به دوگانگی دیگری شد، گروه اول جشن گرفتند و گروه دوم مغموم و باز هم هر دوی این گروه‌ها حملات علیه یکدیگر و دیگران را آغاز کردند. در میان جشن گرفتگان تصاویری گرفته شده "از کاربران توئیتر" در مریوان، زنجان، تهران، بابلسر، سنندج، مهاباد و سقز دیده می‌شود که در خبر "بیگ‌لید" آمده است. بدین ترتیب دو تیم انگلیس و آمریکا به دور بعدی راه یافتند.
اما پس از باخت، و در جهت دیگر ماجرا، عکس‌هایی از گریه تعدادی بازیکنان در توئیتر دیده می‌شود و برخی از کاربران نیز به خسته نباشید، جنگیدن مردانه، تلاش و... اشاره کرده‌اند. اما فیس‌بوک تبدیل به میدانگاه کامل نبردی شد که یک پست "تیم فوتبال اعزامی به قطر قربانی رژیم شد" طی بیست دقیقه بیش از چهل کامنت و یکصد و بیست ایموجی گرفت و کاربران در زیر آن به راحتی از خجالت یکدیگر درآمدند. آنهایی که شاد بودند اغلب معتقدند که تیم فوتبال به احترام کشته شدگان باید به دیدار مقامات نمی‌رفت، از گل زدن شادی نمی‌کرد و باید به بازی نمی‌رفت. یک نوشته دیگر در فیس‌بوک چنین نگاشته: "تیم فوتبال سرداران و سپاهیان نظام دیکتاتوری اسلامی بازی را به آمریکا باخت!"، این پُست هم طی مدت کوتاهی چندین کامنت گرفت که قسمت اعظم آن در حمایت از متن پُست بوده است. در پُست دیگری آمده: "اگر تیم فوتبال بُرد و کسی خوشحال شد بیاید توی خیابان، اگر هم کسی ناراحت شد باز هم بیاید توی خیابان، اینجا اولین تمرین دموکراسی هست که به عقاید هم احترام بگذاریم، ولی یادمون باشه در خیابان همه شعارها یکی خواهد شد چون هدف یکی است"؛ این پُست پس از یازده ساعت فقط پنج کامنت از دو دیدگاه مختلف گرفته با پانزده لایک.
در گزارش بیگ‌لید آمده که "ظاهرا شهروندان ایرانی تیم ملی فوتبال را بازوی دولت می‌دانند. با توجه به اعتراضات گسترده ضد رژیم که هفته‌هاست ادامه دارد، دیدن این واکنش اصلا تعجب‌آور نیست". در این میان این گزارش سعی کرده با گذاشتن چندین صحنه از شادمانی مردم از باخت، از جانبداری کاسته و بیشتر به آنچه دیده می‌شود بپردازد، شاید این یکی پنداشته بدینگونه از حملات سه جانبه در امان خواهد ماند، زهی خیال باطل! هنوز نمی‌داند اگر بگوید "ف" همه می‌گویند "خواستی بگویی فوتبال" و سپس به سرعت چسبی می‌خورد، حتی اگر خارجی باشد و حتی اگر بندهای روزنامه‌نگاری و خبرنگاری بی‌طرفانه را رعایت کرده باشد!
پیشتر، تیم ملی کانادا با دو شکست پیاپی از بلژیک و کرواسی حذف شده به حساب می‌آید و آخرین مسابقه‌اش با مراکش جنبه تشریفاتی دارد.