ستاره‌شناسان شش کهکشان را که در "تار عنکبوت" یک سیاهچاله بزرگ گرفتار شده‌اند را کشف کردند. این شش کهکشان در اطراف یک سیاهچاله‌ای عظیم آنچنان گیر افتاده‌اند که قادر به خروج از آن نیستند و مجموعه این شبکه عنکبوتی بیش از ۳۰۰ برابر اندازه کهکشان راه شیری است.
محققان می‌گویند که این مجموعه در زمانی شکل گرفته که از عمر جهان کمتر از یک میلیارد سال می‌گذشته و این اولین بار است که چنین گروه بهم چسبیده‌ای از اجرام را پس از مهبانگ مشاهده می‌کنند. این یافته کمک می‌کند تا درک بهتری از چگونگی، اندازه‌های عظیم، سرعت و دیگر موارد مربوط به تشکیل سیاهچاله‌های بزرگ، که یکی از آنها در مرکز راه شیری کهکشان ما نیز وجود دارد، بدست آوریم.
 
کشف شش کهکشان بدام افتاده در تار عنکبوتی یک سیاهچاله
همچنین طبق گفته ستاره‌شناسان، این کشف به تئوری اینکه سیاهچاله‌ها می‌توانند به سرعت در ساختارهای بزرگی مانند تار عنکبوت که حاوی حجم بزرگی از گازهاست رشد کنند، کمک می‌کند. مشاهدات این تحقیق توسط تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوب اروپا "اسو" انجام شده است.
"مارکو مینیولی"، ستاره شناس انستیتوی ملی اخترفیزیک بولونیا در ایتالیا و نویسنده اصلی این تحقیق گفت: "این تحقیق عمدتاً ناشی از تمایل به درک چالش‌برانگیزترین اجرام نجومی، که همان سیاهچاله‌های بزرگ باشند، در جهان اولیه می‌باشد". او توضیح داد که "اینها سیستم‌های بسیار بزرگی در جهان هستند که ما تا به امروز هیچ توضیح خوبی درباره وجود آنها نداشته‌ایم". او مینیولی افزود: رشته‌های تارهای کیهانی میان این اجرام مانند تارهای عنکبوت هستند. كهكشان‌ها در محل تقاطع این رشته‌ها که ناشی از جریان‌های گازی بزرگی هستند ایستاده و رشد می‌كنند، این جریان‌های گازی می‌توانند ناشی از تعامل هم كهكشان‌ها و هم سیاهچاله مرکزی بزرگ باشند".
"ربرتو گیللی"، دیگر ستاره‌شناس اینف در بولونیا با اشاره به سیاهچاله‌های عظیم گفت: "کار ما یک قطعه مهم را در معمای عمدتا مجهول شکل‌گیری و رشد چنین اجسام عظیم اما نسبتاً فراوان را به نمایش گذاشته که خیلی سریع بعد از انفجار بزرگ شکل گرفته‌اند.
طبق این مطالعه که در مجله نجوم و اخترفیزیک منتشر شده، نور این ساختار بزرگ تارعنکبوتی مانند، با سیاهچاله بزرگ و یک بیلیون ستاره‌اش زمانی که جهان تنها ۹۰۰ میلیون سال عمر داشته از آن خارج شده و اکنون به زمین رسیده است. اگرچه نور از سیاهچاله خارج نمی‌شود ولی این نورهای رسیده از ستاره‌های اطراف سیاهچاله است که به دام سیاهچاله نیافتاده‌اند.
تصور می شود اولین سیاهچاله‌ها، که تصور می شود از فروپاشی اولین ستارگان تشکیل شده‌اند، باید خیلی سریع رشد کرده باشند تا در طی ۹۰۰ میلیون سال اول زندگی جهان به توده‌های یک بیلیون ستاره‌ای این چنینی رسیده باشند. ستاره‌شناسان تلاش کرده اند تا توضیح دهند که چگونه مقدار کافی جرم برای بوجود آمدن یک سیاهچاله به چنین عظمت وجود داشته است. ساختار جدید کشف شده شاید بتواند توضیحات احتمالی درباره ساختار تارعنکبوتی، کهکشان‌ها و گازهای در آن برای تأمین سوخت سیاهچاله مرکزی برای تبدیل شدن به یک غول فوق عظیم را ارائه نماید.